Józef Łęgowski to jeden z wybitnych „synów ziemi pomorskiej”, szczególnie zasłużony na niwie nauki przełomu XIX i XX w. Pochodził z Powiśla, które niegdyś nazywane było ziemią malborską. Urodził się on 8 stycznia 1857 w Michorowie, niewielkiej wsi położonej 10 km na południowy-wschód od Sztumu. Warto dodać, że w tej miejscowości mieścił się w końcówce XIX stulecia majątek rodziny ziemiańskiej - Wałdowskich. Sam J. Łęgowski pochodził jednak z rodziny rolniczej. Był synem Jana i Marianny z Kozłowskich. Swoje wykształcenie zawdzięczał przyznanemu przez Towarzystwo Pomocy Naukowej dla Prus Zachodnich stypendium. Dzięki wsparciu kształcił się w Collegium Marianum w Pelplinie, a następnie w gimnazjum w Chełmnie, gdzie w 1875 r. obronił maturę. Przez kolejne trzy lata studiował historię i filologię na Uniwersytecie we Wrocławiu. Tam też należał do Towarzystwa Literacko-Słowiańskiego. W latach 1878-1879 kontynuował studia w Królewcu uzyskując doktorat na podstawie dysertacji o Wielkim Mistrzu Zakonu Krzyżackiego Konradzie Wallenrodzie. Należy zaznaczyć, że w obu ośrodkach akademickich były silne środowiska polskie i słowiańskie, z tego powodu zainteresowania kulturą narodową było tam oczywiste. Życie J. Łęgowskiego bogate było w różne doświadczenia zawodowe (m.in. dziennikarskie, nauczycielskie), czy społeczne, a los „rzucał” go w różne miejsca zarówno na ziemiach polskich, a także niemieckich. Zmarł w 1930 r. w Poznaniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz