niedziela, 6 grudnia 2020

Ziemia malborska. Kultura ludowa - monografia etnograficzna Powiśla i Żuław

Ks. dr Władysław Łęga to kapłan – naukowiec szczególnie zasłużony dla Powiśla, z którego się wywodził. Właśnie ten region szczególnie go zainteresował, a owocem jego wieloletnich badań była monografia etnograficzna Powiśla i Żuław, pt. Ziemia malborska. Kultura ludowa, wydana przez Instytut Bałtycki w 1933 roku. W 2018 i 2020 roku wydano reedycje tej ważnej publikacji dla terenu Powiśla. 

Jako etnograf ks. W. Łęga podjął się zbadania i opisania pod względem etnograficznym Powiśla oraz części Żuław, które na przełomie XIX i XX wieku nazywane było ziemią malborską. W ubiegłym roku czytelnicy „Schodów Kawowych” mogli zapoznać się z sylwetką tego kapłana uczonego pochodzącego z naszego regionu. Przypomnę, że Władysław Łęga żył w latach 1889-1960 i przez większość swojego życia zamieszkiwał Pomorze, m.in.: Mirowice (pow. sztumski), Pelplin, Grudziądz i Sopot. Był też autorem około 150 prac naukowych. 


Zbieranie materiałów, które zakończyło się wydaniem Ziemi malborskiej trwało około dwóch dekad. Trzeba podkreślić, że styczność z kulturą ludową Powiśla z racji swojego pochodzenia Łęga miał od najmłodszych lat. Już w domu rodzinnym zapoznał się z lokalną tradycją pielęgnowaną przez jego rodziców. Swoje pierwsze badania etnograficzne na Powiślu rozpoczął w 1913 roku. W wakacje jako kleryk pelplińskiego seminarium przebadał kilka wsi na terenie powiatu sztumskiego i kwidzyńskiego. Zakończenie I wojny światowej oraz przegrany plebiscyt przesądził o przynależności prawie całego Powiśla do Niemiec przez co ks. Łęga został odcięty kordonem granicznym od badanego przez siebie terenu. Niniejsze wydarzenie utrudniło badaczowi kontynuowanie pracy nad kulturą ludową naszego regionu. To z kolei miało wpływ na przeciągnięcie się prac nad jej zakończeniem oraz wydaniem zebranego materiału.

Dopiero w 1933 r. nakładem Instytutu Bałtyckiego została wydana Ziemia malborska. W publikacji ks. Władysław Łęga opisał kulturę ludową, którą podzielił na trzy zasadnicze części, tj. na kulturę materialną, społeczną i duchową. Bazą źródłową były materiały zbierane przez niego z terenu ówczesnych powiatów przynależących do Niemiec, tj. sztumskiego, kwidzyńskiego i malborskiego, a także leżącego w Wolnym Mieście Gdańsku powiatu Wielkie Żuławy i polskiej enklawy – tzw. Rzeczpospolitej Janowskiej w powiecie gniewskim, a następnie tczewskim. Ks. Łęga przebadał około 40 wsi. Oprócz swoich badań terenowych wykorzystał też dorobek naukowy badaczy zarówno polskich jak i niemieckich, co z pewnością świadczy o jego skrupulatności badawczej. Ponadto w publikacji etnograf dość silnie akcentował związki tej ziemi z Polską. Władysław Łęga przez całą swoją karierę naukową udowadniał naukowo polskość badanych przez siebie terenów, w tym Powiśla.

środa, 4 listopada 2020

Komisja Międzysojusznicza i wojsko w kwidzyńskim okręgu plebiscytowym w 1920 roku

Siedziba Komisji Międzysojuszniczej
w Kwidzynie (źródło: kwidzynopedia.pl)
W okresie  przygotowań do plebiscytu w 1920 roku w kwidzyńskim okręgu plebiscytowym, który tworzyły oprócz powiatu sztumskiego, także kwidzyński, malborski i suski,  władzę sprawowała Komisja Międzysojusznicza. Jej przewodniczącym był Włoch – Angelo Pavia. Jednakże Komisja ta była organem kolegialnym i dlatego w jej skład wchodzili również Brytyjczyk – Henry Beaumont, Francuz – hr. Rene de Charisey i Japończyk Morikazu Ida. Jako organ miała uprawnienia wydawania prawa w postaci rozporządzeń, które ogłaszała zarówno w języku polskim, jak i niemieckim. Siedziba Komisji mieściła się w Kwidzynie (obecnie jest to budynek Sądu Rejonowego), jednakże jej przedstawiciele odwiedzali poszczególne miejscowości w regionie Powiśla, aby lepiej zapoznać się z sytuacją narodowościową tymczasowo podległemu jej terytorium. 
Ponadto po wycofaniu wojsk niemieckich z obszarów plebiscytowych w celu utrzymania porządku w regionie stacjonowały wojska włoskie, a także zdecydowanie mniej licznie reprezentowani żołnierze francuscy. Zajęły one koszary, w których wcześniej stacjonowali żołnierze niemieccy, m.in. sztumskie przy ówczesnej ulicy Dworcowej (obecnie Reja). 

niedziela, 18 października 2020

Traktat wersalski a plebiscyt na Powiślu

Skutki I Wojny Światowej stały się okazją do odbudowy niepodległej Polski. Dlatego też warto przypominać o zaangażowaniu ludności polskiej zamieszkującej Powiśle w „walkę” o granicę odradzającej się po latach zaborów II Rzeczypospolitej w okresie organizacji plebiscytu na Powiślu. 
Choć symbolicznie światowy konflikt zakończył się 11 listopada 1918 roku na mocy rozejmu zawartego w lasku Compiegne, to traktaty pokojowe zawarte przez państwa Ententy (wraz z państwami sprzymierzonymi i stowarzyszonymi) podpisane z państwami centralnymi po konferencji pokojowej w Paryżu określały warunki określające zasady ustalenia przynależności państwowej terenów Powiśla. Dlatego na mocy wypracowanego podczas negocjacji traktatu wersalskiego z 28 czerwca 1919 roku określono warunki zarówno pokoju zawartego z Niemcami, jak i podjęto decyzję, że na terenach Powiśla oraz Warmii i Mazur zostanie przeprowadzony plebiscyt. W związku z powyższym w dwóch artykułach Traktatu, tj. 96 oraz 97, biorąc pod uwagę artykuł 95 opisano organizację plebiscytu na terenie Powiśla. 

piątek, 17 kwietnia 2020

Katolicy na ziemi sztumskiej w XVIII wieku

W XVIII wieku teren ziemi sztumskiej zamieszkiwali przedstawiciele różnych grup religijnych, m.in. katolicy, luteranie, Żydzi i mennonici.  Najlepiej pod względem organizacyjnym w regionie była rozbudowana sieć Kościoła Katolickiego, która wprawdzie była nadszarpnięta pojawieniem się wyznań powstałych w wyniki reformacji, ale również wojnami XVII i XVIII stulecia, które przeszły przez tereny Prus Królewskich, a ich skutkiem była uszczuplona miejscowa sieć parafialna.  
Religie i wyznania w Koronie w XVIII w. - katolicy w Prusach Królewskich
Na ziemi sztumskiej funkcjonowały 2 dekanaty: sztumski i dzierzgoński podległe biskupom chełmińskim. Ordynariusze diecezjalni używali również tytulatury biskupów pomezańskich. Było to związane z faktem, że formalnie nadal istniała diecezja pomezańska posiadała rodowód średniowieczny. W epoce nowożytnej polską część Pomezanii tworzyło 5 archiprezbiteratów, tj. oprócz sztumskiego i dzierzgońskiego, także malborski, nowostawski oraz żuławski. Razem tworzyły one archidiakonat malborski. Należy tu zauważyć, że północno-wschodnia część województwa malborskiego tak jak w średniowieczu przynależała do diecezji warmińskiej (tj. okolice Elbląga, Tolkmicka).  

W XVIII wieku do dekanatu sztumskiego wchodziły następujące parafie: Sztum (z filią w Sztumskiej Wsi), Postolin (z filią w Pietrzwałdzie), Kalwa (z filią w Szropach), Dąbrówka Malborska, Tychnowy (z filią w Straszewie). Natomiast do dekanatu dzierzgońskiego: Dzierzgoń (z filią w Bągarcie), Żuławka Sztumska, Stary Targ (z filią w Nowym Targu), Krasna Łąka, Jasna oraz inne parafie na terenie Żuław Wiślanych. Należy pamiętać, że w Dzierzgoniu funkcjonował również klasztor franciszkanów reformatów. 

W 1772 roku doszło do pierwszego rozbioru, a ziemia sztumska stała się częścią Królestwa Prus. Poważna zmiana administracji kościelnej nastąpiła w XIX stuleciu, tj. w 1821 roku w związku z wydaną bullą papieską dostosowującą granice kościelne do granic państwa pruskiego. 

Polecam interaktywną mapę prezentującą religie i wyznania w Koronie (Polsce) w XVIII stuleciu: